W ostatnim roku trwania projektu zorganizowaliśmy zgodnie z harmonogramem 10-dniowe warsztaty dla studentów z Polski, Czech i Słowacji, które odbyły się w Pałacu w Morawie w dn. 29.09-08.10.2024 r.
W warsztatach wzięli udział wykładowcy i studenci z Uniwersytetu Artystycznego im. M. Abakanowicz w Poznaniu, Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu, Wyższej Szkoły Sztuki Użytkowej i Designu w Bratysławie oraz Uniwersytetu T. Baty w Zlinie.
Emocje związane z poszukiwaniem tego, co zaginione lub zgubione oraz satysfakcja rodząca się w momencie odnalezienia tego, co utracone posiadają bowiem wielką moc i mogą być nośnikiem dla wielu uniwersalnych metafor. Są to przecież siły, z którymi musimy się zmagać na co dzień, niezależnie od tego, co jest obiektem naszych zainteresowań. Niesamowita i skomplikowana historia, tak Pałacu, jego mieszkańców jak i całego regionu, przyczyniła się do powstania wielu ciekawych realizacji i interwencji artystycznych. Trzecie i, jak na razie ostatnie spotkanie, które odbyło się na przełomie września i października 2023 r. stanowiło swoiste podsumowanie tego projektu, którego efektem była wystawa prac powstałych podczas pierwszych dwóch spotkań. Należy jednak podkreślić, że nie miało ono na celu jedynie zebranie i wyeksponowanie poszczególnych realizacji. Dzięki uprzejmości i otwartości dyrekcji oraz zespołu Wałbrzyskiej Galerii Sztuki BWA zyskaliśmy niepowtarzalną możliwość przeniesienia się jako grupa w nieco inny obszar a ostatecznie również wskoczenia na kolejny poziom refleksji. Niesamowite przestrzenie Galerii Centrum Ceramiki Unikatowej, mieszczącej się w jednym z budynków kompleksu Centrum Nauki i Sztuki „Stara Kopalnia” w Wałbrzychu, okazały się być dla nas wszystkich nie lada wyzwaniem. Co jednak warte podkreślenia to fakt, iż wspólna praca nad ostatecznym kształtem ekspozycji była od początku jednym z etapów precyzyjnie zaplanowanego procesu dydaktycznego. Kreacja i działalność twórcza, w przypadku tak rozumianej praktyki artystycznej, nie kończy się przecież w momencie zrealizowania dzieła. Wiąże się również z kwestią wzięcia odpowiedzialności za jej częściową lub niekiedy pełną transformację, która wynika z konieczności adaptacji jej parametrów fizycznych lub wizualnych (czy niekiedy nawet pierwotnej intencji), a powodowaną takimi a nie innymi warunkami ekspozycyjnymi oferowanymi przez wybraną przestrzeń. Nie mniej istotne są również zmiany kontekstowe, które rodzą się w trakcie pracy nad wystawą a wynikają choćby z odmienności poszczególnych sąsiadujących ze sobą realizacji. Warto bowiem zdać sobie sprawę z faktu, iż każda aktywność twórcza jest procesem ciągłym, podlegającym nieustannym zmianom. Ten rytm i drganie musimy jednak co jakiś czas próbować zatrzymać i choć na krótką chwilę mentalnie okiełznać, tak byśmy my sami mogli stać się tym niesamowitym, niepowtarzalnym przeżyciem, które zwykło monitorować zarówno jakość tej kreacji jak i jej ulotny stan.
Przygotowanie wystawy i wernisaż stał bez wątpienia w centralnym punkcie warsztatów, ale podczas projektu nie zabrakło tak jak w poprzednich latach ciekawych wykładów. Jeden wygłosiła Joanna Mielewczyk, dziennikarka, autorka serii książek o wrocławskich kamienicach i historii jej dawnych mieszkańców. Drugim prelegentem był Łukasz Kazek, dziennikarz, historyk, poszukiwacz dolnośląskich skarbów. Obydwa wykłady były otwarte i zgromadziły dużą publiczność.
